ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူ ကို ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ေနတာပါပဲ"

#ဖတ္ၾကည့္ပါ_အရမ္းေကာင္းတဲ့စာေလးပါ။
အဲဒီႏွစ္က သူမ(၁၆)ႏွစ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို သူမ စစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက သန္႔ျပန္႔တဲ့ရုပ္ရည္နဲ႔ အရပ္ သိပ္မျမင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကစားတာ ကို သူဝါသနာပါတယ္။ သူ႔အသံကၾသၿပီး အက္ရွ တယ္။ စာေတာ္ၿပီး အခန္းထဲမွာ အၿမဲပထမရတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်စ္ကို လူေတြ အျပစ္မတင္ၾကသလို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေၾကာင္း စဖြင့္ ေျပာလဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကာလ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အေဝးကေနပဲ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနရရံုနဲ႔တင္ သူမေက်နပ္ခဲ့တယ္။

သူနဲ႔ လမ္းတစ္ေနရာမွာဆံုမိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရရင္ သူမအရမ္းေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူေဘာလံုးကစားတာကို ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းဆင္းလည္း အိမ္မျပန္ဘဲ ကစားကြင္း ေဘးမွာ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္သူမ အေျပး ေလ့က်င့္ ေနတတ္တယ္။

စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ သူမေခါက္သင္ၿပီး ေန႔တိုင္း စကၠဴေလးေတြေပၚမွာ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားလံုး ေတြခ်ေရးၿပီးစကၠဴၾကယ္ေလးေတြသူမေခါက္ခဲ့တယ္။ ၾကယ္ေလးေတြကို ပုလင္းတစ္လံုးထဲထည့္ၿပီး သူမသိမ္းခဲ့တယ္။သူႏွစ္သက္မယ့္ မိန္းကေလးမ်ဳိး က ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး ေျဖာင့္စင္းမည္းနက္တဲ့ဆံပင္နဲ႔ အရည္လဲ့ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ ျဖစ္လိမ့္ မယ္လို႔ သူမ မၾကာခဏေတြးထင္မိတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလး ၿပံဳးရယ္တဲ့အခ်ိန္ ပါးစပ္က မဟတဟ ေလးျဖစ္မယ္လို႔လည္း သူမျမင္ေယာင္မိတယ္။

သူမမွာ မည္းနက္တဲ့ဆံပင္ရွိေပမယ့္နားရြက္ထိေအာင္ တိုတယ္။ သူမမွာ ဝိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးရွိေပမယ့္ ရယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းပံုစံ ေမွး သြား တတ္တယ္။ တကယ္လို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူမ သာ အဲဒီမိန္းကေလးပံုစံလိုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သူ စိတ္ဝင္စားလာ မလားလို႔ မွန္ၾကည့္တိုင္းသူမ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုအၿမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတြးထင္ေပမယ့္ လစဥ္ လတိုင္း ဆံပင္ညႇပ္ ဆိုင္ေျပးၿပီး အတန္ငယ္ရွည္လာတဲ့ ဆံပင္ကို သူမ သြားသြားညႇပ္တတ္တယ္။ ရယ္ေမာစရာ ေတြ႔ရင္ လည္း တဟားဟားနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ေမွးက် သြားတဲ့ အထိ သူမေအာ္ရယ္တတ္တယ္။

သူမ(၁၉)ႏွစ္မွာ နာမည္သိပ္မႀကီးေပမယ့္ အရမ္း လည္းအဆင့္မနိမ့္တဲ့တကၠသိုလ္တစ္ခုကို တက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စာေတာ္တဲ့သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ျခားၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ရထားေပၚထိုင္ၿပီး သူမကိုေမြးခဲ့၊ ႀကီးခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို မ်က္စိတစ္စံုေငးေမာရင္း သူနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လြမ္းေဆြးစရာေတြက သူမရင္ဝ
မွာ လိႈက္တက္လာခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝအစက ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ့ ရက္(၂ဝ)ၾကာေလ့က်င့္မႈေတြနဲ႔ စခဲ့ရတယ္။ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ကေစာင္ေခါင္း ၿမီးၿခံဳၿပီးခ်စ္သူကို ဖုန္းနဲ႔အလြမ္းေတြတိုင္တည္ၾကတယ္။ အလြတ္ရေနတဲ့ဂဏန္းတခ်ဳိ႕ ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ ႏွိပ္ခဲ့ေပမယ့္ေခၚယူတဲ့ခလုတ္ကိုသူမ မႏွိပ္ခဲ့မိဘူး။ အသက္(၁၉)ႏွစ္ ေရာက္မွလြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့ခံစားမႈ ကို ပထမ ဆံုးအႀကိမ္ သူမခံစားခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ ေရရာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို မ်က္ရည္ က်ေစေအာင္ ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အင္အားေတြျဖစ္တယ္။

(၄)ႏွစ္ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက ရွည္လ်ားတယ္လို႔ မဆိုသာဘူး။အဲဒီမရွည္မလ်ားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို တစ္ကိုယ္တည္း သူမ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာျဖစ္လို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ၾကင္ေဖာ္မရွာ တာလဲလို႔ သူမကိုေမးတဲ့အခါ သူမကရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ "စာေတြမ်ားလို႔ပါ" ဆိုတဲ့ဆင္ေျခကိုပဲေပးခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း သူမစာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတက္ ေနတဲ့တကၠသိုလ္မွာ မာစတာဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔ သူမ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

(၄)ႏွစ္အတြင္းမွာ သူမဆံပင္ေတြ ရွည္လ်ားခဲ့တယ္။ တစ္ခါကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ႔ဆံုပဲြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ား တဲ့ သူမ ဆံပင္ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။ ဝိုင္းစက္တဲ့ သူမ မ်က္လံုးေတြက အရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ပန္းေရာင္သမ္းေနတဲ့ အသားအရည္၊ မဟတဟ ရယ္ေမာတတ္တဲ့ အၿပံဳးေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ဆတ္ေကာ့ေကာ့ ေကာင္မေလးသူ႔ကို လူေတြသိပ္ မမွတ္မိခဲ့ၾကဘူး။

သူမကိုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ သူလည္းတစ္ခ်က္ေတာ့
ေၾကာင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သူ႔လက္ ဟာ သူ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခါးေသးေသးကို ဖက္ထားပါတယ္။ သူ႔ေဘးက သူမထက္ ပိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွပတဲ့ ေကာင္မေလး ကိုၾကည့္ၿပီး နာက်င္သြားတဲ့စိတ္ကို ကြယ္ဝွက္ရင္း "မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္" လို႔ပဲသူမႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူမ(၂၂)ႏွစ္မွာ ပထမအဆင့္နဲ႔ သူတက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ မာစတာတန္းကို တက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုမွ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္။လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ထက္ျမက္တာ ေၾကာင့္သူ႔ရဲ႕လခကဂဏန္းေျခာက္လံုးထိရွိခဲ့တယ္။ သူမက တစ္ကိုယ္ရည္ဘဝနဲ႔ အေျပာင္းအလဲမရွိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝကို ဆက္လက္ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့တစ္ေခါက္မွာ အေမက သူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး "သမီး... ပညာသင္တာ ေကာင္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးဆိုတာ တစ္ေန႔ ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးရမွာပဲ။ဒါမွ ဘဝကလံုၿခံဳသြားမွာ" အေမ့စကားကို သူမေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။ခရီးေဆာင္ေသတၱာ ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးေသတၱာထဲကေန စကၠဴၾကယ္အျပည့္ ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းကို သူမအရင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္စင္ ေပၚတင္လိုက္တယ္။ စာအုပ္စင္ေပၚ မွာ စကၠဴၾကယ္ ပုလင္းေတြ တန္းစီေနတယ္။ စုစုေပါင္း (၆)ပုလင္း ရွိခဲ့ပါၿပီ။

သူမ(၂၅)ႏွစ္...နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ကမာစတာဘဲြ႔နဲ႔ သူမအေကာင္းဆံုး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လခေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခု သူမရခဲ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာသူကကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီ နဲ႔ စီးပြါးေရးေတြႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ခ်ဲ႕ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ တတိယကုမၸဏီခဲြတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္ မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္သမီးနဲ႔ သူလက္ထပ္တဲ့ဖိတ္စာကို သူမလက္ခံရရွိခဲ့တယ္။သူ႔မဂၤလာပဲြကိုသူမ တက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။သတိုးသားက ဘယ္လိုထက္ျမက္ ေၾကာင္း၊ သတိုးသမီးဖက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ျဖစ္ေၾကာင္းစတဲ့ ခ်ီးမြမ္း စကားေတြသူမၾကားခဲ့ရတယ္။ ေက်နပ္အားရတဲ့ သူ႔အၿပံဳးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမရင္ထဲ မွာလည္း အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ခဲ့တယ္။သူ႔ေဘးမွာ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္ ေနတဲ့သတိုးသမီးဟာသူ ကိုယ္တိုင္ပဲ လို႔ သူမ ခံစားမိတယ္။

အသက္(၂၆)ႏွစ္မွာ ကုမၸဏီက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ဦး နဲ႔ သူမ မဂၤလာေဆာင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး စရင္းႏွီးၿပီး မဂၤလာေဆာင္တဲ့အထိ အခ်ိန္ ႏွစ္ဝက္ မၾကာခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တိုတိုေလးအတြင္းမွာ ကိုယ္ယူမယ့္ လူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့၊ မျဖစ္ခဲ့ဆိုတာ ကို ေတာင္ သူမ မသိခဲ့ဘူး။ မဂၤလာပဲြကို သူမရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ ရိုးရိုးေလးပဲက်င္းပၿပီးရင္းႏွီးသူ တခ်ဳိ႕သာဖိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီညသူမအရက္ေတြ ေသာက္ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္အရက္အမ်ား ႀကီးေသာက္ခဲ့မိတယ္။ မမူးေပမယ့္သူမအန္ခဲ့တယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ေရမႈန္နဲ႔ ေဝဝါးေနတဲ့ မွန္ထဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမ အားရပါးရ ငိုခ်င္ စိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လည္းမ်က္ႏွာေပၚကမိတ္ကပ္ေတြကိုထပ္ဖို႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သတိုးသမီးအျဖစ္နဲ႔ သူမဟန္ေဆာင္ခဲ့ ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေႏြးထည္အိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ အေစာ ႀကီးကတည္းက ေခါက္ႏွင့္ထားၿပီျဖစ္တဲ့ စကၠဴ ၾကယ္ေလးတစ္လံုးက ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စကၠဴေပၚမွာ ဒီလိုေလးေရးထားပါတယ္။

"ဒီေန႔ ငါဟာ တစ္ျခားလူရဲ႕ဇနီးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါသိတယ္။ နင့္ကိုပဲ ငါခ်စ္တယ္"

သူမ (၃၆)ႏွစ္...ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ သာမန္ ဘဝ တစ္ခုကို သူမျဖတ္သန္းေနတယ္။

တစ္ေန႔ ေစ်းမွာသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ဦးနဲ႔ သူမ ဆံုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမိၾကတယ္။ သူ႔စီးပြါးေရးေတြ မေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမ နဲ႔လည္း ကဲြသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေန႔တိုင္းလိုလို အရက္ဘား ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ သူမ ၾကားခဲ့ ရတယ္။

ရက္အတန္ၾကာ သူမလွည့္ပတ္ရွာခဲ့မွ ဘားတစ္ခု မွာ သူ႔ကိုေတြ႔တယ္။ သူ႔ကို သူမအျပစ္မတင္ဘူး။ ေငြစုဘဏ္စာအုပ္ပဲသူ႔ကို သူမကမ္းေပး လိုက္ တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ သူမစုေဆာင္းထားသမွ်ေတြ ရွိတယ္။

"တစ္ကေန ႐ွင္ျပန္စႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မထင္တယ္"

ကမ္းေပးတဲ့ဘဏ္စာအုပ္ကို သူဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ တယ္။သူ မယံုမၾကည္ျဖစ္မိတယ္။ေဆြမ်ဳိး၊မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းလို႔ဆိုသူေတြက သူဆီက "ေငြေခ်းပါ" ဆိုတဲ့ စကားကိုၾကားတာနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြ ေအးစက္ တင္းမာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကုန္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ သူမ နာမည္ကိုေတာင္ သူေမ့လုလု ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္ သာျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္ရက္ေရာ ႏိုင္ခဲ့တယ္။

"သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ကူညီရိုင္းပင္းသင့္တယ္ မဟုတ္လား?" 

အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ သူမဆိုတယ္။

ညေရာက္ေတာ့အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုသူမရဲ့ခင္ပြန္း သိသြားခဲ့တယ္။ခပ္ျပင္းျပင္းလက္ဝါးေစာင္းတစ္ခု နဲ႔ ေအာ္ေငါက္သံတခ်ဳိ႕သူမအေပၚက်ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"မေျပာမဆိုနဲ႔ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြကို ေပးလိုက္ ရသလား? သူနဲ႔မင္း ရိုးသားရဲ႕လား?"

လက္ဝါးဒဏ္ေၾကာင့္ သူမၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္လဲက် သြားတယ္။မ်က္ရည္တစ္စက္မွမက်မိသလို ခင္ပြန္း ရဲ႕အေမးကိုလည္း သူမ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို သူမ ခ်စ္တယ္လို႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွသူမ ဝန္မခံခဲ့ဖူး သလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကတယ္လို႔ တစ္ျခား လူေတြ ထင္ျမင္ဆံုးျဖတ္တာ ကိုလည္း သူမ မလိုလား ခဲ့ဘူး။

သူမ အသက္(၄ဝ)

အဲဒီႏွစ္မွာေအာင္ျမင္တဲ့ကုမၸဏီေတြထဲမွာ သူ႔ကုမၸဏီ လည္းပါခဲ့တယ္။အဲဒီညက ေခ်းေငြေတြ နဲ႔ သူ႔ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာ၁ဝ% လဲြေပးစာနဲ႔အတူ သူမ ဆီသူေရာက္ လာခဲ့တယ္။သူမရဲ႕ခင္ပြန္းက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ "ဒီေလာက္ထိ အားနာစရာ မလို ပါဘူးဗ်ာ... မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကဖို႔ပဲ" လို႔ေျပာဆိုေနေပမယ့္ လက္က လဲြစာေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေနပါတယ္။ သူမ ဘာမွဝင္ မေျပာခဲ့ဘူး။ "ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ပါလား" လို႔ပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးရွင္က ထမင္းဖိတ္ေကြၽးၿပီ ဆိုမွေတာ့ သူ႔မွာ ျငင္းဆန္ဖို႔ ဆင္ေျခရွာမရခဲ့ဘူး။

စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူအံ့ၾသ မိတယ္။ ထမင္းဝိုင္းမွာ သူအရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ဟင္း တခ်ဳိ႕ ပါေနတယ္။ သူေခါင္းေမာ့ၿပီး သူမကိုၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ သူမက နဂိုေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခင္ပြန္းကို ဟင္းေတြ ခူးခပ္ထည့္ေပး ေနခဲ့တယ္။ အၾကည့္ကိုရုပ္သိမ္းၿပီး သူအေတြးမ်ား သြားတာျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္မိတယ္။

ျပန္ခါနီး အကၤ်ီအိတ္ထဲကေန ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ၿပီး "အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလာခဲ့ ပါေနာ္" လို႔ သူရယ္က်ဲက်ဲေျပာခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီခဲြဖြင့္ပဲြျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဖိတ္စာကိုယူၿပီး သူမဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ဆိုဖာေပၚ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုအိမ္ေပါက္ဝထိ လိုက္ပို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မီးဖိုထဲ မွာ သူမ ပန္းကန္ေတြေဆးေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ခင္ပြန္းဆီကေန ေအာ္ေျပာသံတစ္ခုကို သူမ ၾကားလိုက္မိတယ္။

"လူေတြက ပိုက္ဆံေလးရွိတာနဲ႔ ေဗြရႈပ္ေတာ့တာပဲ ဆိုတဲ့စကားက သိပ္မွန္တာပဲ။ ၾကည့္စမ္း... မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲ! ေနာက္မိန္းမယူေတာ့မယ္တဲ့"

ပန္းကန္ေဆးေနရာက သူမလက္ ဆတ္ခနဲ႔ ျဖစ္ သြားတယ္။ ပဲ့ေနတဲ့ပန္းကန္အနားက သူမလက္ကို တိခနဲ႔ရွလိုက္တယ္။ ရွမိတဲ့ေနရာကေန ေသြးေတြ တစ္စက္ခ်င္းစီးက်လာတယ္။တျဖည္းျဖည္း နီလာ တဲ့ေရေတြကိုၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့(၁၅)ႏွစ္တုန္းက သူ႔ေဘးမွာၿပံဳးရႊင္ၿပီး ရယ္ေမာေနတဲ့ သတိုးသမီးရဲ႕ ဝတ္စံုကို သူမျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတိုးသမီးဝတ္ထားတာ ဒီအေရာင္ပဲ မဟုတ္လား!

သူမ အသက္(၅၅)ႏွစ္
တစ္ေန႔ အိမ္မွာေနရင္း သူမ ရုတ္တရက္မူးလဲ သြား တယ္။ ေဆးရံုပို႔စစ္ေဆးေတာ့ ဆရာဝန္က သုန္မႈန္ တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ ခင္ပြန္းကို အခန္းထဲ ကေခၚထုတ္တယ္။ သူမ အဲဒီေလာက္ထိ မထံုအခဲ့ ပါဘူး။ ဆရာဝန္ကုိ လွမ္းေခၚၿပီး သူမတိုက္ရိုက္ ေမးခဲ့တယ္။

"ကြၽန္မ ဘယ္ႏွစ္ရက္ အသက္ရွင္ႏိုင္ဦးမလဲ?"

(၃)လတဲ့! လူ႔ဘဝက ျပဇာတ္ဆန္လြန္းခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆက္တက္ဖို႔ သူမျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ေနာင္ေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာကို သူမလုပ္ခဲ့တယ္။ သက္တမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့အတြက္ မွာစရာေတြကလည္း သူမမွာ မ်ားခဲ့တယ္။ သတင္း ၾကားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ ေဟာင္းေတြ သူမကို ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္အေနနဲ႔ လာၾကည့္ၾကတယ္။သူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာ ခဲ့သူပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး သူမမွိန္းေမာ ေနခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္ တစ္ပြင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူမ ခ်က္ခ်င္းႏိုးထလာခဲ့တယ္။

"ဒီစကၠဴၾကယ္က ကြၽန္မအတြက္လား?"

သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္ကိုထိုးျပၿပီး မ်က္ႏွာေပၚ က အၿပံဳးတစနဲ႔ သူမေမးတယ္။

"ဟို.. ဟို.. ေအာ္... ဟုတ္.. ဟုတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ယူခဲ့တာပါ"

တကယ္ေတာ့ အဲဒီၾကယ္ပြင့္က သူေလယာဥ္ကြင္း က အထြက္ အလွဴခံေနတဲ့ၾကက္ေျခနီအသင္းနဲ႔ တုိးခဲ့လို႔ ရခဲ့တဲ့ၾကယ္ေလးျဖစ္တယ္။ သူမကိုေတြ႔ဖို႔ ပဲ သူစိတ္ေလာေနခဲ့လို႔ အလွဴေငြထည့္ၿပီး တစ္ဖက္ က ကမ္းေပးလိုက္တဲ့အရာကို မၾကည့္ဘဲ ကတိုက္ ကရိုက္ယူၿပီး သူမဆီသူအေျပးလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေလာေနလို႔ လက္မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့အရာကို သူ သတိမရခဲ့မိဘူး။

ၾကယ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ သူမတင္ထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးစားပဲြေပၚ သူမလက္ညႇိဳး ထိုးျပလိုက္တယ္။ စားပဲြေပၚမွာလည္းေခါက္ၿပီးသား စကၠဴၾကယ္တစ္ပြင့္ရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီၾကယ္ကို အခ်ိန္ တစ္နာရီယူၿပီး သူမ ေခါက္ခဲ့ရတယ္။

"အရင္ ကြၽန္မေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ(၃၉) ပုလင္းရွိတယ္။ ကြၽန္မကို မီးသၿဂိၤဳလ္တဲ့အခါ ဒီၾကယ္ ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ အဲဒီၾကယ္ေလးေတြ ကို ကြၽန္မနဲ႔ အတူသၿဂိၤဳလ္ေပးပါေနာ္" ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာရင္း သူမမ်က္လံုးေတြ မွိတ္က်သြားခဲ့တယ္။

သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူေခါင္းညိတ္မျပႏိုင္ခင္ သူမက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

သူမကိုသၿဂိၤဳလ္တဲ့ရက္မွာ သူမေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ၾကယ္(၃၉)ပုလင္းလံုး သူမနဲ႔အတူ မီး႐ႈိ႕ေပးခဲ့တယ္။ ပုလင္းထဲကေန ၾကယ္ကေလးေတြေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ မီး႐ႈိ႕ၿပီး သူလွည့္ အထြက္မွာ ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္လံုး ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာက္ယူၿပီး မီးထဲပစ္ထည့္ ဟန္ျပင္ၿပီးမွ သူမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ သိမ္းထားဖို႔ သူယူထားလိုက္မိတယ္။

သူအသက္(၇ဝ)

မ်က္မွန္ထူႀကီးတပ္ၿပီး ပန္းၿခံမွာသူစာဖတ္ေနတယ္။ (၄)ႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးက စကၠဴစႏွစ္ရြက္ယူၿပီး သူ႔ဆီေျပးလာတယ္။

"ဘိုးဘိုး.. ဘိုးဘိုး... သမီးကို စာဖတ္ျပပါ"

မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္ရင္း ပထမစကၠဴေပၚက စာကို သူဖတ္လိုက္တယ္။

"ေအာင္... ဒီေန႔ဝတ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ အားကစား ဝတ္စံုက နင္နဲ႔အရမ္းလိုက္တယ္။ေနာက္ၿပီး ငါလည္း နံပါတ္(၉)ဂဏန္းကိုႀကိဳက္တယ္ သိလား!"

သူ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕သြားၿပီး ေျမးမေလးကို ေမးတယ္။

"ဒီစကၠဴေတြ ဘယ္ကရတာလဲ?"

"ဒါ စကၠဴေတြမဟုတ္ဘူး ဘိုးဘိုး... စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ ဘိုးဘိုးတင္ထားတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္ပြင့္ကို သမီး ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာေရးထား တာ ေတြ႔တယ္ ဘုိးဘိုး"

သူတစ္ခ်က္ မင္သက္သြားၿပီး ဒုတိယစကၠဴကို ကပ်ာကယာၾကည့္လိုက္တယ္။

"ေအာင္... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူ ကို ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ေနတာပါပဲ"

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက……… 
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေပးဆပ္ျခင္း သက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ေနတာပါပဲ"…… တဲ့
အဖန္တလဲလဲ တီးတိုးရြတ္ဖတ္ရင္း သူ႔ပါးျပင္ထက္ မ်က္ရည္ေတြ အဆက္မျပတ္ စီးက် လို႔လာခဲ့ ေတာ့တယ္။

#Credit_ႏိုင္းႏိုင္းစေန